کد مطلب:173001 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:171
ریاست طلبی
از عوامل مهم حق گریزی، ریاست طلبی و قربانی كردن همه چیز در
مسیر دست یابی به جاه و مقام است. ریاست طلب می خواهد در هر شرایطی ریاستش را حفظ كند. برای رسیدن به مقصود به تمام ارزش های الهی پشت پا می زند. راز برخی از مخالفت ها با امامان همین بیماری بزرگ بوده است؛ آنان حق را می شناختند اما ریاست طلبی پرده بر بصیرتشان كشید و به بیراهه رفتند.
ابن ابی الجدید می گوید:
زبیر و طلحه پس از گذشت چند روز از بیعت با علی علیه السلام به خدمت ایشان رسیدند و گفتند: ای امیرمؤمنان،... خواسته ی ما این است كه بعضی از كارهای خود ( استانداری بصره و كوفه ) را به ما واگذاری. امام علیه السلام فرمود: ( بدانید من در این امانتی كه خدای به من سپرده ( یعنی مسؤولیت حكومت ) جز انسان هایی كه از دینشان راضی، و از امانتداری شان خرسندم و لیاقت آنها را احراز كرده باشم، مردی را شریك نمی سازم. [1] «.
طلحه و زبیر به هوس ریاست كوفه و بصره با علی علیه السلام بیعت كردند، ولی آن گاه كه پایداری علی علیه السلام را در دین و سازش ناپذیری وی را دیدند و مشاهده كردند علی علیه السلام مصمم است اساس حكومتش را بر كتاب و سنت پیامبر گرامی اسلام قرار دهد، سر به شورش برداشتند. [2] .
حضرت علی علیه السلام در تحلیلی روان شناسانه در مورد این جاه طلبان فرمود:
اینان آن چنان ریاست طلبند كه هر كدام تنها ریاست مطلق خود را
می خواهد و بس! بر این اساس میان خود كشمش و كینه دارند. [3] .
امام صادق علیه السلام در نكوهش ریاست طلبی می فرماید:
از رحمت خدا به دور است، آن كس كه دنبال ریاست باشد. نیز هر كس به آن اهتمام ورزد یا در فكر آن باشد. [4] .
سوگمندانه باید گفت این بیماری در طول تاریخ اسلام دامنگیر بسیاری از خواص شد. با این كه می دانستند سنگر حق كجاست اما ریاست طلبی آنها را به بیراهه كشانید. عمر سعد به خوبی امام حسین علیه السلام را می شناخت. می دانست حق با اوست ولی ریاست طلبی و آرزوی رسیدن به ملك ری او را به رویارویی با امام حسین علیه السلام كشاند!
مسیر دست یابی به جاه و مقام است. ریاست طلب می خواهد در هر شرایطی ریاستش را حفظ كند. برای رسیدن به مقصود به تمام ارزش های الهی پشت پا می زند. راز برخی از مخالفت ها با امامان همین بیماری بزرگ بوده است؛ آنان حق را می شناختند اما ریاست طلبی پرده بر بصیرتشان كشید و به بیراهه رفتند.
ابن ابی الجدید می گوید:
زبیر و طلحه پس از گذشت چند روز از بیعت با علی علیه السلام به خدمت ایشان رسیدند و گفتند: ای امیرمؤمنان،... خواسته ی ما این است كه بعضی از كارهای خود ( استانداری بصره و كوفه ) را به ما واگذاری. امام علیه السلام فرمود: ( بدانید من در این امانتی كه خدای به من سپرده ( یعنی مسؤولیت حكومت ) جز انسان هایی كه از دینشان راضی، و از امانتداری شان خرسندم و لیاقت آنها را احراز كرده باشم، مردی را شریك نمی سازم. [1] «.
طلحه و زبیر به هوس ریاست كوفه و بصره با علی علیه السلام بیعت كردند، ولی آن گاه كه پایداری علی علیه السلام را در دین و سازش ناپذیری وی را دیدند و مشاهده كردند علی علیه السلام مصمم است اساس حكومتش را بر كتاب و سنت پیامبر گرامی اسلام قرار دهد، سر به شورش برداشتند. [2] .
حضرت علی علیه السلام در تحلیلی روان شناسانه در مورد این جاه طلبان فرمود:
اینان آن چنان ریاست طلبند كه هر كدام تنها ریاست مطلق خود را
می خواهد و بس! بر این اساس میان خود كشمش و كینه دارند. [3] .
امام صادق علیه السلام در نكوهش ریاست طلبی می فرماید:
از رحمت خدا به دور است، آن كس كه دنبال ریاست باشد. نیز هر كس به آن اهتمام ورزد یا در فكر آن باشد. [4] .
سوگمندانه باید گفت این بیماری در طول تاریخ اسلام دامنگیر بسیاری از خواص شد. با این كه می دانستند سنگر حق كجاست اما ریاست طلبی آنها را به بیراهه كشانید. عمر سعد به خوبی امام حسین علیه السلام را می شناخت. می دانست حق با اوست ولی ریاست طلبی و آرزوی رسیدن به ملك ری او را به رویارویی با امام حسین علیه السلام كشاند!
[1] شرح نهج البلاغه، ابن ابي الحديد، ج 1، ص 231.
[2] همان، ج 11 ص 10.
[3] نهج البلاغه، خطبه ي 148.
[4] اصول كافي، ج 2، ص 298، باب طلب الرئاسه، ح 12.